چرا ما آدمها اینقدر تو زندگیم با بلا روبه رو میشویم؟و لحظه ای در این دنیا آسایش نداریم؟

عرض کنم خداوند آدمی را طوری آفریده است که تمام شئون زندگیش در دنیا با دشواری همراه است.از همان اول که پا به دنیا میگذارد گریه کنان از مادر متولد می شود.زیرا در رحم مادر بدنش هوا نخورده و لطیف است ،همین که با تماس با هوا پیدا میکند،گریه میکند و بعد به دامن دشواری ها می افتد ،گاهی مادرش شیر ندارد،گاهی دلش درد میکند،دندان در می آورد،زمین میخورد ومدرسه می رود و...ازدواج میکند و بچه دار می شود و.....مخصوصا با شرایطی که در زندگی کنونی پیش آمده است و همه چیزش بلاست.بی زن بودن با زن بودن هر دو بلاست ,اولاد داشتن و اولاد نداشتن هردو بلاست ،پولدارشدن و پولدار نشده هردو بلاست.تا به مقامی نرسیده فکر میکند اگر برسد تمام بلاها مبدل به خوشی می شود اما وقتی که رسید،می بیند خیر!بدتر شد و بلاها چندین برابر شد!
امیرالمومنین(ع) می فرمایند:"الدنیا دار بالبلاء محفوفه" به هر طرف که رو بیاورید به بلا بر می خورد.
اطراف زندگی انسان سرشار از بلاست و در آیه 4 سوره ی مبارکه بلد: لقد خلقنا الانسان فی کبد" ما انسان را در لا به لای رنج و تعب آفریده ایم.
با رنج و زحمت و دشواری باید این زندگانی دنیا طی شود و شاید هم یکی از فوایدش همین باشد که انسان دلبستگی به شوون دنیوی پیدا نکند چون هر جا که به انسان خوش بگذرد دلبستگی به آن پیدا میکندو خود تعلق به دنیا سم مهلکی برای انسان است و موجب دوری وی از خدا می شود و لذا طوری باید زندگی کند که تعلق و وابستگی به چیزی نداشته باشد,تا هنگام رفتن از دنیا احساس هیچ گونه ناراحتی ننماید بلکه مسرور و شادمان نیز باشد ،چرا که از زندان نجات می یابد که فرموده اند:الدنیا سجن المومن" دنیا زندان انسان با مومن است
و مولایمان امیرالمومنین(ع) برای بیرون از آن ساعت شماری میکند.
منبع کتاب :حبل المتین ،ج سوم،ص 225